ยังจำบทอาขยานบทนี้ได้ไหมครับ
วิชาเหมือนสินค้า อันมีค่าอยู่เมืองไกล
ต้องยากลำบากไป จึงจะได้สินค้ามา
จงตั้งเอากายเจ้า เป็นสำเภาอันโสภา
ความเพียรเป็นโยธา แขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ
นิ้วเป็น
สายระยาง สองเท้าต่าง
สมอใหญ่
ปากเป็น
นายงานไป อัชฌาสัยเป็น
เสบียง สติเป็นหางเสือ ถือท้ายเรือไว้ให้เที่ยง
ถือไว้อย่าให้เอียง ตัดแล่นเลี่ยงข้าม
คงคา ปัญญาเป็นกล้องแก้ว ตรวจดูแถวแนวหินผา
เจ้าจงเอาหูตา เป็น
ล้าต้าฟังดูลม
ขี้เกียจคือปลาร้าย จะทำลายให้เรือจม
เอาใจเป็นปืนคม ยิงระดมให้จมไป
จึงจะได้สินค้ามา คือวิชาอัน
พิสมัย จงหมั่นมั่นหมายใจ อย่าได้คร้านการวิชา
ไปเจอหนังสือเล่มนี้เห็นมีบทอาขยานที่ชอบอยู่หลายบทเลยซื้อมาอ่านครับ
ความเพียร แปลว่า ความพยายาม
สายระยาง เชือกหรือลวดที่รั้งสิ่งต่างๆ
สมอ ของหนักที่ล่ามโซ่หรือเชือกอยู่กับเรือเวลาจอดเรือ ใช้ทอดลงไปในน้ำให้เกาะดินเพื่อไม่ให้เรือเคลื่อนไปที่อื่น
นายงาน หัวหน้างาน,หัวหน้าคนงาน
เสบียง อาหารที่จะเอาไปกินระหว่างเดินทางไกล
คงคา แม่น้ำ
ล้าต้า คนที่ถือบัญชีเรือสำเภา
พิสมัย รัก,ปลื้มใจ,ชื่นชม
