น้ำใสใจจริง
วิชิตตัดสินใจเปิดร้านอาหาร ตามที่ตนถนัดและตั้งใจมานาน
ตระเวณเชิญเพื่อนสนิท และญาติมิตรที่รักใคร่ ให้มาร่วมรับประทานอาหารในวันเปิดร้าน
กำชับเป็นมั่น กับทุกรายรับเชิญ ว่าห้ามจ่ายค่าอาหาร...ขอเลี้ยงฟรี
เพราะตั้งใจเลี้ยง เพื่อเปิดตัว ขอแค่ให้มาร่วมให้ได้เท่านั้น
วันเปิดตัวร้าน...แขกเหรื่อมากันอบอุ่น
วิชิตทั้งเหน็ดเหนื่อย ทั้งปลาบปลื้ม...
อาหารถูกปรุงเสิร์ฟกันไม่หยุดมือ แขกทุกคนก็น่ารัก
พากันชมเปาะ ให้กำลังใจ ว่าอาหารที่ร้านของวิชิต ช่างอร่อยถูกปากจริงๆ
สิ่งที่วิชิตได้รับเป็นแจกันดอกไม้สดหลายชุดจากบรรดาเพื่อนฝูง และญาติมิตร
จึงนำไปวางเรียงโชว์ที่หลังตู้ ที่เป็นชั้นวางยาว สูงเพียงระดับเอวชิดผนังร้าน
ดูแล้วเด่นสดุดตา และชวนสดชื่นกับดอกไม้งามที่บานสะพรั่งในภาชนะสวยๆ
มีแขกบางกลุ่ม ขอร้องให้วิชิตคิดค่าอาหาร
แต่วิชิตยืนยันด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ...ครั้งนี้ ขอไม่รับ
แขกจึงพากันสัญญา ว่าจะมาอุดหนุนที่ร้านในโอกาสต่อไปแน่นอน
กินกันอิ่มหนำสำราญทุกโต๊ะ ....
เพื่อนกลุ่มซี้ของวิชิต มี 5 คน...กินไป แหย่วิชิตไป เฮฮากันสนุกนัก
บอกวิชิตว่า จะกินให้หมดร้าน...และไม่จ่ายด้วย
วิชิตหัวเราะถูกใจ ท้าให้ทำได้เลยในวันนี้...
หากสักพัก... วิชิตก็ต้องขอตัวไปส่งแขกหลายกลุ่มที่ทานเสร็จ เริ่มทยอยกลับ
นอบน้อม ไหว้ขอบคุณ และกุลีกุจอส่งแขก จนครบถ้วน
....จึงได้กลับมาที่โต๊ะเพื่อนๆ
กำจร -เพื่อนคนหนึ่ง ได้บทบาทเป็นตัวแทนกลุ่ม ตอนนี้
รับแจกันดอกไม้ ที่กลุ่มแอบซุ่มปกปิดไว้ ยื่นให้วิชิตแบบง่ายๆ
เป็นแจกันดอกไม้ประดิษฐ์ที่สวยงาม มีรสนิยม ไม่ใช่ดอกไม้สด
และมีซองแข็งอันใหญ่ปิดผนึก เย็บติดไว้ที่หัวโบว์
"อ๊ะ เอาไป...เซ็งลี้ฮ้อ นะเพื่อน"
ที่เหลือพากันปรบมือ
วิชิตรับมา หัวเราะฮ่าๆ ชอบใจ
" เออ ขอบใจนะเว้ย เพื่อนๆ...
อะ...แล้วนี่อะไรเนี่ยะ "
วิชิตมองที่ซอง...
" ไว้อ่านเองเหอะ....พวกข้าทุกคน เขียนอวยพรให้เอ็งไง"
วิชิตขำ "โธ่เอ๊ย...5555
ทำเป็นซึ้งก็เป็น นิพวกแก..."
วิชิตเดินไปวางแจกัน แล้วกลับมา
เพื่อนๆ จับมือวิชิตเขย่าให้กำลังใจ บอกก่อนกลับ
"วันหลังจะมาถล่มใหม่...
คราวนี้ ต้องคิดตังค์ด้วยนะไอ้ชิต"
"เออ แล้วกูจะชาร์จแหลกด้วย.." วิชิตหัวเราะฮ่าๆอีกที
ดึกแล้ว ปิดประตูร้าน
..พ่อครัว และเด็กเสิร์ฟก็กลับไปหมดแล้ว
วิชิตยืนปล่อยอารมณ์ตามลำพัง...มองไปรอบๆร้านด้วยความสมหวัง
ในที่สุด เราก็มีร้านอาหารตามที่ฝันไว้ จนได้
งานบริการวันนี้ ...โดยรวมก็ถือว่าโอเค
แต่ก็มีบางอย่าง ที่ต้องปรับให้ดีขึ้นอีกหน่อย...
นึกแล้ว วิชิตก็เดินไปขยับเลื่อนโต๊ะ และเก้าอี้ชุดนึง ให้ห่างออกอีก
เพราะตอนเลี้ยงเปิดร้าน รู้สึกว่าโต๊ะชุดนี้ วางชิดไป
ถอยหลังมา... เจอเข้ากับชั้นที่วางกลุ่มแจกันดอกไม้จากแขกเหรื่อ...
วิชิตมองไล่ไปทีละจุด อย่างสุขใจ...
นั่นดอกกุหลาบสด หอมกรุ่น นั่นก็ ดอกลิลลี่ สวยหอมหวาน....
แล้วมาหยุดที่แจกันดอกไม้ประดิษฐ์ของกลุ่มเพื่อนรัก...
ที่มีซองใส่คำอวยพร เย็บตรึงห้อยมา...
วิชิตยกแจกันใบนั้น มาวางที่โต๊ะ...
ยิ้ม ชอบใจ...
ดอกไม้สวย ไม่เชย มีเทสต์อย่างนี้ ต้องฝีมือไอ้อเนกเป็นคนเลือกแน่
เพราะที่บ้านหรูของมัน ก็แต่งบ้านด้วยดอกไม้ประดิษฐ์สวยๆ ประมาณนี้...
วิชิตแกะซองจะอ่านคำอวยพร ...ถึงกับนิ่งอึ้ง
การ์ดอวยพรเป็นกระดาษแข็งแผ่นใหญ่ พับแบบปกสมุด
ตรงกลางใช้แม็ก เย็บธนบัตรใบละพัน จำนวน 10ใบ ตรึงกระดาษไว้
ลายมือที่เขียนอวยพรรวม กำจรเป็นคนเขียน วิชิตจำลายมือได้...
"พวกเรายินดีเป็นอย่างยิ่ง กับร้านอาหารที่เพื่อนฝัน อยากมีมานาน
ที่มอบให้มานี้ ไม่ใช่ค่าอาหาร
แต่คือกำลังใจ นะเพื่อน
หรือ เคล็ดหนุนทรัพย์...หรือยังไง ก็แล้วแต่จะเรียก...
ให้เพื่อนเก็บเป็นขวัญถุงของร้านไว้
555... ฮิ้ว !!!
ป.ล. ไอ้เหนกมันว่า ให้แจกันดอกไม้แบบนี้ ไม่เหี่ยว
เอ็งจะได้ใช้แต่งร้านต่อได้ว่ะ
พวกเรารักเอ็งนะไอ้ชิต
จอห์น ทราโวลต้า/เปี๊ยกเอง/เหนก/โอ/เม้ง
วิชิตน้ำตาเอ่อคลอเบ้า...
มองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย แต่เต็มตื้น...
กล้ำกลืนความรู้สึกซาบซึ้งเพื่อนๆลงในอก
เพื่อนเอ๋ย....น้ำใสใจจริงของเพื่อน ...ประทับใจจนบอกไม่ถูก
