สโมสรบ้านเพลงไทย > ห้องสันทนาการ
เพลงสอนเด็ก ที่ครูใช้กล่อมเกลาจิตใจเรามา....
ลือ:
เพลงสอนเด็ก
ผมเคยโพสต์ไว้ในบ้านหลังเก่าแล้วครับ....ต่อมา บ้านก็หายไป
แต่ผมไม่อยากให้บทเพลงเหล่านี้หายไปด้วย...
เป็นเพลงที่คุณครูใช้สอนเราร้อง ตอนยังเรียนชั้นเด็กเล็ก ชั้นประถม...
ถือว่า เป็นเพลงที่ช่วยกล่อมเกลาจิตใจเรา ให้มีเมตตา กรุณาต่อเพื่อนร่วมโลกไงครับ...
๑. นกเอย นกน้อยน้อย
นกเอย นกน้อยน้อย บินลอย ตามสายลม
ปีกหาง กางสวยสม บินตามลม ระเริงใจ
นกเอย นกน้อยน้อย บินลอย ตามลมไป
บอกแม่ ว่าดวงใจ แม้อยู่ไกล คะนึงถึง
๒. เจ้านกขมิ้น
เจ้านกขมิ้น จะบินไปไหน
บินไปใกล้หรือไกล หนใดจงบอกมาที
อย่าไปไกลรัง ระวังให้ดี
หากเหตุร้ายเกิดมี เห็นทีจะต้องโศกศัลย์
หยุดพักเสียหน่อย แล้วค่อยบินถลา
กลับมาก่อนขวัญตา ย้อนมาเสียเถิดจอมขวัญ
ประมาทพลาดไป แล้วใครจะช่วยเจ้าทัน
อยากเตือนให้เจ้านั้น รู้ทันก่อนภัยจะมี
เนื้อเพลง ถ้าเห็นว่าคลาดเคลื่อน มาช่วยกันแก้ไขนะครับ
ที่ค้นเจอในบางเว็บ ผมก็เอามาแก้ไข...
ว่าตามที่ตัวเองจำมาครับ
:61 :61 :61 :61
น้องนางบ้านนา:
จำได้แต่บทท่อง...
เมืองไทยใหญ่อุดม ดินดีสมเป็นนาสวน
เพื่อนรักเราชักชวน ร่วมช่วยกันมุ่งหมั่นทำ
วิชาต้องหาไว้ เป็นหลักได้ใช้ช่วยนำ
ให้รู้ลู่ทางจำ ค้นคว้าไปให้มากมี
ช่วยกันอย่างขันแข็ง ด้วยลำแข้งและแรงกาย
ทำไปไม่เสียดาย แม้อาบเหงื่อเมื่อทำงาน
ดั่งนี้มั่งมีแท้ ร่มเย็นแน่หาไหนปาน
โลกเขาคงเล่าขาน ถิ่นไทยนี้ดีงามเอย....
.......ซึ่งอีกไม่นานคงเป็นอดีตแน่ๆ....
ลือ:
1. คุณเหมยขาบจำเก่งมากครับ...
บทอาขยานบทนี้ ผมกลับจำไม่ค่อยได้แฮะ...
ปกติจะไม่ค่อยพลาด ไม่ว่า สักวา พระนลคำฉันท์ อิเหนา หรือพระเวสสันดรชาดก ฯลฯ
ที่ครูกำหนดให้ออกมาท่อง เอาคะแนนต่อหน้าครู ....
ผมก็ท่อง ซะ...จำมาถึงตอนแก่
2 .เห็นพี่ดาวเรืองบอกมา ว่าเคยจำบทในนิทานร้อยบรรทัดที่อ.เฉลิม นาคีรักษ์วาดภาพประกอบ ได้ทั้งหมด
ผมอ่านแล้วอบอุ่นใจบอกไม่ถูก เพราะผมก็เคยจำมาเกือบทั้งเล่มเหมือนกันครับ...
ขอลองโพสต์บางตอน จากที่จำมานะครับ .... ถ้าชะงักไป ก็คือว่าจำไม่ได้ละ...
"แม่ตวาด ช้านางแมว แล้วกันเจ้า พลางตีเข้า อย่างจัง เสียงดังปุบ
นางแมวกลัว ระย่อ ลงงอฟุบ เนื้อกระดุบ กระดิบ ริบหรี่ตา...."
ฮิ ฮิ...ผมชอบบทนี้ครับ
:61 :61 :61
เผ่าพงษ์ ปัตตานี:
ผมชอบกลอนดอกสร้อย "รำพึงในป่าช้า" ครับ มันให้ความรู้สึกที่วังเวงมากครับ แต่จำได้แค่บทเดียว นอกนั้นคืนครูหมดแล้ว
วังเอ๋ยวังเวง
หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน
ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล
ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน
ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ
ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน
ทิ้งทุ่งนาให้มืดมัวทั่วมณฑล
และทิ้งคนดูเปลี่ยวอยู่เดียวเอย
(และมีอีกหลายบทครับ เป็นบทกลอนหนึ่งที่ดีมากๆในความรู้สึกผม จำไม่ลืม)
จรีพร:
พร จำบทอาขยาน (น่าจะใช่นะ) ได้อยู่สองบท
นึกถึงที่ไรก็จำได้ แต่จำไม่ได้ว่าได้มาจากตอนไหน(เรียนชั้นอะไร)
อย่าเกียจคร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์ มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่นฐานใดคงไม่แคลน ถึงคับแค้นก็พอยังประทังตน
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดคงเกิดผล
อาจจะชักเชิดชูฟูสกนธ์ ถึงคนจนพงศ์ไพร่คงได้ดี
เกิดเป็นชายชาวสยามตามวิสัย หนังสือไทยก็ไม่รู้ดูบัดสี
ต้องอับอายขายหน้าทั้งตาปี ถึงผู้ดีก็คงด้อยถอยตระกูล
จะต่ำเตี้ยเสียชื่อว่าโฉดช้า จะชักพายศลาภให้สาบสูญ
ทั้งขายหน้าญาติวงศ์พงศ์ประยูร จะเพิ่มพูนติฉินคำนินทา
หนึ่งหนังสือหรือตำรับฉบับบท เป็นของล้วนควรจดจำศึกษา
บิดาปู่สู้เสาะสะสมมา หวังให้บุตรนัดดาได้ร่ำเรียน
จะได้ทราบบาปบุญทั้งคุณโทษ ปะบุตรโฉดต่ำช้าก็พาเหียร
ไม่สมหวังดังบิดาปู่ตาเพียร เนิ่นจำเนียรแพลงพลัดกระจัดกระจาย
วิชาเหมือนสินค้า อันมีค่าอยู่เมืองไกล
ต้องยากลำบากไป จึงจะได้สินค้ามา
จงตั้งเอากายเจ้า เป็นสำเภาอันโสภา
ความเพียรเป็นโยธา แขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ
นิ้วเป็นสายระยาง สองเท้าต่างสมอใหญ่
ปากเป็นนายงานไป อัชฌาศัยเป็นสเบียง
สติเป็นหางเสือ ถือท้ายเรือไว้ให้เที่ยง
ถือไว้อย่าให้เอียง ตัดแล่นเลี่ยงข้ามคงคา
ปัญญาเป็นกล่องแก้ว ส่องดูแถวแนวหินผา
เจ้าจงเอาหูตา เป็นล้าต้าฟังดูลม
ขี้เกียจคือปลาร้าย จะทำลายให้เรือจม
เอาใจเป็นปืนคม ยิงระดมให้จมไป
จึงจะได้สินค้ามา คือวิชาอันพิสมัย
จงหมั่นมั่นหมายใจ อย่าได้คร้านการวิชา
เขาคุยกันเรื่องบทกลอน ก็คุยบ้าง แต่กระทู้นี้ ว่าเรื่อง
"เพลงสอนเด็ก ที่ครูใช้กล่อมเกลาจิตใจเรามา...."
เรื่องเพลงสอนเด็ก พรว่ามีเยอะนะ เดี๋ยวมีเวลาจะนำมาลงให้ค่ะ
:35 :35 :35
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
Go to full version