“โอ้.แม่นกกาเหว่าเอย ไข่ไว้ให้แม่กาฟัก
แม่กาก็หลงรัก นึกว่าลูกในอุทร
คาบเอาข้าวมาเผื่อ คาบเอาเหยื่อมาป้อน...”
นั่นเป็นเรื่องของนกกาเหว่ากับกา แต่ที่จะนำเสนอตอนนี้เป็นเรื่องของนก
กระจิบกับนกอีกชนิดหนึ่งซึ่งอยู่ในวงศ์เดียวกันกับนกกาเหว่า เราเรียกเจ้านก
ชนิดนี้ว่า “อีวาบตั๊กแตน”
นกอีวาบตั๊กแตน เป็นนกขนาดเล็ก ตัวเต็มวัยมีขนาด ๒๒-๒๓ เซนติเมตร
วัดจากปากถึงหาง ตัวผู้กับตัวเมียสีจะต่างกัน
นกกระจิบยิ่งเล็กกว่า ในที่นี้เป็นนกกระจิบธรรมดาๆ มีขนาดประมาณ ๑๒
เซนติเมตร
นกในวงศ์นกกาเหว่าล้วนเป็นนกปรสิต เป็นนกที่ไม่มีที่อยู่ของตัวเอง มีลูก
ก็เหมือนไม่มี เพราะไม่เคยเลี้ยงเอง เที่ยวไปไข่ไว้ในรังนกอื่น เรียกได้ว่าทำเป็น
แต่เลี้ยงไม่เป็น สงสารก็แต่เจ้าแม่นกกระจิบ ที่ทุ้มเททั้งแรงกายแรงใจออกหา
อาหาร เหนื่อยสายตัวแทบขาด เอามาป้อนให้ลูกใครก็ไม่รู้ นี่แหล่ะถึงว่า
เวรกรรมของนกกระจิบ
เจ้าอีวาบตั๊กแตนตัวเมีย หลังจากเริงสำราญกับตัวผู้จนท้องจนไส้ขึ้นมาก็
เที่ยวหาดูว่ามีที่ไหนที่แม่นกกำลังกกไข่อยู่บ้าง พอเจอมันก็รอจังหวะพ่อนกแม่
เผลอ ก็ตรงเข้าไปไข่ทิ้งเอาไว้ ไม่แค่นั้นถ้ามีเวลาโอกาสอำนวยเอาจะทำลายไข่
นกตัวอื่นทิ้ง เพื่อมั่นใจว่ามีแต่ลูกมันเท่านั้นที่ได้รับการเลี้ยงดู
แต่ถ้าพลาดไม่มีโอกาสทำลายลูกนกอื่น ก็ใช่ว่าจะรอดปลอดภัย เพราะ
เมื่อเจ้าลูกอีวาบฟักออกมาได้เมื่อไหร่ สันดานโหดของมันก็แสดงออกมา มัน
จะจัดการลูกตัวจริงจนหมด ง่ายๆ เขี่ยตกจากรัง เหลือมันตัวเดียว
แม่นกกระจิบนี่ก็ช่างกระไรเลย แยกแยะไม่ออกว่าใช่ลูกตัวเองหรือเปล่า
ด้วยสัญชาติญาณความเป็นแม่ เหนื่อยแค่ไหนก็ยอม เจ้าลูกอีวาบก็เหลือเกิน
ไม่สงสารแม่เลี้ยง กินเอากินเอา โตก็ไวเหลือเกินผ่านไปแป๊ปเดียวใหญ่กว่าแม่
นกกระจิบซะแล้ว ดีนะที่ไม่คิดว่าแม่เลี้ยงมันเป็นอาหาร
วันเวลาผ่านไป แม่นกกระจิบก็ผอมโซ ร่างกายซูบซีด เพราะความรักที่มีต่อ
ลูก ตัวเองยอมอดเพื่อให้ลูกได้อิ่ม สุดท้ายหลังจากเจ้าอีวาบตั๊กแตนเติบโตจน
บินได้ มันก็จากไป ไม่มีการร่ำลา ไม่มีคำขอบคุณ ทิ้งไว้เพียงแม่นกกระจิบที่
ร่างกายผ่ายผอม
ที่รัง แม่นกกระจิบที่ไร้เรี่ยวแรง อยากจะบินตามเจ้าอีวาบไปเพื่อดูแล แต่
ปีกมันขยับไม่ไหว ขาก็ยืนไม่ขึ้น จะส่งเสียงเรียกลูกรึก็ไม่มี ได้แต่มองตามลูก
น้อยไป
“โชคดีนะ ลูกแม่...”
อีวาบตั๊กแตน ตัวผู้
อีวาบตั๊กแตน ตัวเมีย
แม่นกกระจิบกำลังป้อนอาหารลูกนกอีวาบ
กินให้อิ่มนะลูก...
ภาพจาก ADVANCED THAILAND GEOGRAPHIC ฉบับที่๔๓ ปีที่ ๖
โดย บุญห่อ จินตนสนธิ // เรื่องโดย วัชระ สงวนสมบัติ...ขอบคุณครับ
